Η επίδικη υπόθεση αφορούσε δάνεια που χορηγήθηκαν από Ολλανδική εταιρία σε ημεδαπή ανώνυμη εταιρία και είχαν συναφθεί στην αλλοδαπή, και όχι ενώπιον ελληνικής αρχής, με σκοπό την κάλυψη κεφαλαίου κίνησης. Ο φορολογικός έλεγχος θεώρησε πως η μεσολάβηση της αλλοδαπής Τράπεζας αποτελούσε τυπικό μέρος της διαδικασίας αποστολής των χρημάτων, η οποία δεν συνιστά εκτέλεση των επίμαχων δανειακών συμβάσεων στην αλλοδαπή. Το Διοικητικό Εφετείο είχε ήδη κρίνει πως η συναφθείσα στην αλλοδαπή σύμβαση δανείου δεν υπόκειται σε τέλη χαρτοσήμου στην Ελλάδα, εφόσον και η εκτέλεση του δανείου αυτού γίνει στην αλλοδαπή. Το ΣτΕ απέρριψε την αίτηση αναίρεσης του Δημοσίου κρίνοντας πως σύμβαση δανείου, η οποία συνάπτεται και εκτελείται εξ ολοκλήρου στην αλλοδαπή, με την κατάθεση του οικείου ποσού σε αλλοδαπή τράπεζα, δεν γεννά υποχρέωση καταβολής τελών χαρτοσήμου. Η τυχόν μεταφορά, σε διάφορα χρονικά διαστήματα, μέρους του καταβαλλόμενου ποσού σε τράπεζα της ημεδαπής, δεν καθιστά, εξ αυτού και μόνο του λόγου, την δανειακή σύμβαση εκτελεστέα στην ημεδαπή, ώστε να γεννάται υποχρέωση καταβολής τέλους (ΣτΕ 2329/2021).